Gaybashing

Overweldigend is mijn verontwaardiging elke keer een nieuw artikel de wereld wordt ingestuurd waaruit blijkt dat homo's alweer slachtoffer zijn geweest van zinloos geweld omwille van hun geaardheid.
Groot is ook mijn verontwaardiging/verbazing wanneer ik de open brief van Riadh Bahri lees. (klik)

Uiteraard maakt de schrijver correcte punten, laat dat voorop staan. De politiek heeft inderdaad gefaald en heeft veel te lang de kop in het zand gestoken. De enige partij die naar mijn aanvoelen de multi-cultiproblematiek aan de oppervlakte bracht, het Vlaams Blok (ondertussen Vlaams Belang gedoopt), deed het op een manier die racistisch was en mensen in een hokje plaatste. Net daarom (?) lieten de traditionele partijen alles zijn vrije gang gaan en speelden ze struisvogeltje, zolang ze maar niet geassocieerd werden met het discours van het Blok. Daar schuilden nochtans grootse opportuniteiten, waar het laten liggen ervan, bestempeld kan worden als schuldig verzuim.

Traditionele partijen stuurden de maatschappij niet en speelden niet in op ontwikkelingen met betrekking tot de "vreemdelingenproblematiek" met het gekende gevolg. Vandaag leven mensen met buitenlandse roots en mensen met binnenlandse roots naast elkaar in plaats van met elkaar. Vaak leeft een groot deel van de allochtoonse bevolking, die ondertussen al generaties lang Belg zijn, in moderne getto's.

Maar, ik praat niet graag over allochtonen in deze problematiek. Het is geen probleem van allochtonen. Het is een probleem van een deel van de allochtoonse bevolking en een probleem van een deel van de autochtoonse bevolking, een probleem des mensheid.

Volgens mij verdient elke mens dezelfde kansen, ongeacht hun afkomst. Daarom hou ik niet van de stigmatiserende term "allochtoons" in deze, daar deze constant in verband wordt gebracht met gewelddaden ten aanzien van homoseksuele mensen . Er zijn genoeg allochtonen die wel naar de Westerse waarden leven. Niet omdat ze moeten, maar omdat ze er in geloven.

Wat mij naast het begrip allochtoon, stoort in deze tekst en de tweets die ik wisselde met Riadh Bahri - met wie ik overigens geen enkel probleem heb - is dat de maatschappij de verantwoordelijkheid moet dragen van deze gewelddaden. Dan vraag ik mezelf af, is dat zo en waarom zou dat zo zijn?

Hier slaat meneer Bahri de bal mis. De maatschappij is helemaal niet verantwoordelijk voor het zinloze geweld dat gepleegd wordt ten opzichte van homo's. De verantwoordelijkheid van deze daden, ligt bij de dader individueel. Hij is het die beslist om mensen na te roepen, beslist om hen te slaan en hij is het die beslist om in uitzonderlijke gevallen iemand te vermoorden. Door de maatschappij de verantwoordelijkheid te laten dragen laat men deze daders vrijuit gaan, of zorgt men in elk geval voor gedeelde aansprakelijkheid.
Gedeelde aansprakelijkheid wordt gepercipieerd als een deel straffeloosheid voor de dader.
Het is een fundament in het strafrecht dat elkeen verantwoordelijk wordt gehouden voor zijn daden (bepaalde uitzonderingen niet te nagesproken zoals artikel 71 Sw.). Het omgekeerde voorop stellen zou mijn inziens leiden tot hallucinante situaties waarbij niemand nog aansprakelijk is voor de gerichte gewelddaden die hij of zij pleegt. Laat het duidelijk zijn dat geen enkele situatie een gewelddadig optreden kan verantwoorden in situaties waarbij geen enkel gevaar voor de eigen of andermans fysieke integriteit dreigt.

Daarnaast is gaybashing ook een veel specifieker probleem dan in de tekst van Bahri naar voor komt. Het gaat hier helemaal niet om een externalisering van de problemen die werkloosheid en kansarmoede met zich meebrengen, omstandigheden die meneer Bahri aanhaalt als oorzaken van dit probleem. Het gaat hier om het specifiek viseren van mensen met een andere geaardheid. Een die niet strookt met het levensbeeld dat de dader erop nahoudt. Als ik de berichtgeving van "kwaliteitsmedia" mag geloven, situeert het probleem zich ook niet in werkloosheid of kansarmoede, maar wel in de machocultuur die onder bepaalde groepen jongeren heerst.

Wanneer meneer Bahri de politiek dan toch een signaal wil geven, moet hij volgens mij dat op een juiste manier doen. Een open brief kan dat zeker zijn, maar dan wel een open brief waarbij de juiste conclusies worden getrokken en waarbij de bron van het probleem correct wordt aangewezen, zonder een maatschappij die vrijheid legifiërend hoog in het vaandel draagt, als zondebok te bestempelen.


Eindigen wil ik graag doen met dezelfde doelstelling die mijnheer Bahri in zijn laatste alinea stipuleert:
"Om erop toe te zien dat we over tien jaar wakker worden in een stad, een land, waar iedereen in verdraagzaamheid naast en met elkaar leeft."