Ford Genk en VZW België

Het zal niet de eerste blogpost zijn, het zal niet de laatste blogpost zijn die geschreven wordt naar aanleiding van de sluiting van Ford Genk. Iedereen zal wel zijn of haar mening hebben over de sluiting van de Limburgse autofabriek, maar voor mij is het duidelijk dat er meerdere, opmerkelijke kanten aan het verhaal zijn.

Micro

Enerzijds is er de micro-omgeving van de fabriek zelf. Daarbij is het in de huidige context  moeilijk om als buitenstaander uitspraken te doen. Uit de media moet blijken dat vakbonden en werknemers beweren garanties gekregen te hebben met betrekking tot werkzekerheid tot 2020 in ruil voor een inlevering van 12% op het loon. De Europese top van Ford daarentegen nuanceert dat laatste. Volgens Odell engageerde Ford er zich toe om tot 2014 werk te voorzien voor de meer dan 4000 vaste werknemers. De geplande investeringen zouden afhankelijk van de economische context al dan niet uitgevoerd worden.

Gebaseerd op de berichten die circuleren in de media, verbaast het mij toch dat er zo’n onzekerheid heerst omtrent het bestaan van werkzekerheidsgaranties in ruil voor een inlevering. Contracten kunnen altijd aanleiding geven tot interpretatiemoeilijkheden, maar wanneer meer dan 4000 personen akkoord gaan om 12% loon in te boeten, lijkt het mij onoverkomelijk dat zoiets juridisch sluitend geakteerd wordt. Of dit werkelijk ook zo gebeurd is, zal de toekomst uitwijzen. Mocht echter blijken dat de uitkomst zo is dat de werknemers bij Ford gerold zijn, kunnen ze een zelfhulpgroepje oprichten en de Vlaamse Regering uitnodigen. De onzekerheid waarmee Kris Peeters gisteren voor de camera stond was voor mij du jamais vu. Angstig bekende Vlaanderens George Clooney dat het niet zeker is dat de subsidies toegekend aan Ford Genk teruggevorderd kunnen worden. Serieus? Als Vlaming mag ik toch verwachten dat een niveau dat verklaart dat wat het zelf doet beter doet, juridisch evenzeer een sluitend contract heeft opgesteld? Ik mag dat niet alleen verwachten, ik zou dat zelfs moeten kunnen eisen…

Macro

Anderzijds is Ford Genk slechts een symptoom van het virus dat geheel België geïnfecteerd heeft. Het huidige systeem is verrot op elk echelon. In de straten worden mensen opgedeeld in groepen. Of je behoort tot de 99%, of tot de 1%. Bedrijven zijn hetzelfde lot beschoren. De groep van 33,99% of de groep van 0%. Nuance wordt uitgeschakeld, economische wetmatigheden verbannen.  Dat is intriest, des te meer omdat het vaak grote machtsblokken zoals politieke partijen zijn die deze gedachtegang geïnstitutionaliseerd hebben.

Politici zouden verdomme mensen achter een gemeenschappelijk project moeten kunnen scharen. Politici moeten ondernemers en bedrijven verdomme naar waarde leren schatten. Politici moeten werknemers naar waarde leren schatten en hen aantrekkelijk maken voor investeerders. Politici moeten bij gebeurtenissen die de maatschappij destabiliseren, genuanceerde en correcte duiding geven.

Het is belachelijk, maar vooral hypocriet dat net federale volksvertegenwoordigers bij het verlies van zovele jobs een traantje laten. Hypocriet omdat elke week vijandige wetgeving wordt opgesteld tegen ondernemingen en daardoor de motor van ons land in het hart treft. Hypocriet omdat onophoudelijk grote bedrijven die duizenden mensen tewerkstellen in België, worden aangevallen omdat ze geen of amper vennootschapsbelasting betalen. Een mogelijkheid die hen nota bene wordt geboden  door systemen goedgekeurd in diezelfde Kamer. Ze worden veracht en gedemoniseerd. Ook Ford Motor Company betaalde geen 33,99% belastingen op haar winst. Waarom zijn de politici en vakbonden die dergelijke bedrijven uitspuwen niet blij dat die bedrijven andere oorden opzoeken?

Wanneer kunnen de leidinggevenden in dit land vermogensrechtelijke polarisatie stoppen en de bevolking terug duidelijk maken dat we er enkel komen door samenwerking? Wanneer maken politici duidelijk dat wie risico durft nemen en op die manier voor jobs zorgt, daar ook wel voor beloond mag worden? Wanneer maken politici werknemers duidelijk dat wie geen risico neemt, niet in dezelfde mate beloond kan worden? Geen lusten zonder lasten. Iedereen heeft het reeds gehoord, iedereen is het reeds vergeten…

Na jarenlange verdeling is het dringend tijd dat politici stoppen met de hersenloze polarisering en nu eindelijk debatten over loonkosten en andere lasten durven aan te gaan. Men bouwt geen economie door systematisch economische wetmatigheden langs de kant te schuiven. Men bouwt geen economie zonder werkgevers of werknemers. Laat nu ook die appreciatie blijken in de beleidskeuzes die gemaakt dienen te worden...

Roepen in de woestijn

We schrijven maandag 15 oktober 2012. Daags na de verkiezingsoverwinning van N-VA overheerst nog steeds een niveau, zijnde het federale. Meteen nadat de overwinning voor Bart De Wever en zijn ploeg duidelijk was, stuurde hij een niet mis te verstane boodschap richting Franstalig Wallonië en Franstalig Vlaanderen: “Bereid samen met N-VA het confederalisme voor.” De plaats en de manier waarop, lijken mij echter contraproductief.

Actie – reactie, profileringsdrang of een tactische fout.

Een van de mogelijke verklaringen die ik kan bedenken is dat De Wever de uitvoering van zijn corebusiness, een sterke vorm van Vlaamse autonomie, veel rapper wil verwezenlijkt zien dan het electorale resultaat van de N-VA toelaat. Hoewel ik vermoed dat een echt federaal model in België waarbij de gemeenschappen en gewesten het gros van de bevoegdheden in handen krijgen onvermijdbaar is, zal dat nog wel enige tijd op zich laten wachten. In die wetenschap hebben De Wever en de zijnen slechts een beperkte manoeuvreerruimte om ter uitvoering van hun overkoepelend programma een versnelling hoger te schakelen.

Enerzijds zou de voorzitter van de zwart-gelen kunnen opteren om achter de schermen tot een onderhandelde oplossing te komen met de Vlaamse en Waalse partijvoorzitters. Op die manier dient niemand zwaar gezichtsverlies te lijden. De Wever zal nooit de Vlaamse onafhankelijkheid in 1 maal gerealiseerd zien, máár, ik ben er wel van overtuigd dat via een onderhandelde oplossing men veel sneller tot Vlaamse autonomie zal komen dan wanneer men wacht tot de V-partijen 66% halen. Want laat ons eerlijk zijn, met 50% heb je geen voldoende basis om de onafhankelijkheid uit te roepen. Mocht de Wever dit geprobeerd hebben, zou zijn afkeurende en profilerende taalgebruik wel eens een uiting kunnen zijn van de totale mislukking van deze gesprekken. Men zou dat kunnen kaderen in het politiek gepolariseerde landschap dat we in heel Europa terugvinden. 

Dit kan te wijten zijn aan de absolute onwil van de overige partijvoorzitters om mee te werken/denken aan zo’n project, of aan een eenzijdige opstelling van De Wever waarbij deze enkel aan de realisatie van zijn programma denkt. Zonder garanties dat SP.A, CD&V, Groen! en OVLD een mooi deel van hun programma gerealiseerd zien, valt een Vlaamse autonomie niet te verkopen. Een andere prijs die betaald zou kunnen worden, is het voorstel om een regering van Vlaamse eenheid op te starten in het Nieuwe Vlaanderen. Hoewel het een weinig werkbaar model lijkt en waarschijnlijk ook is, is een post in het Nieuwe Vlaanderen/België best wel een aantrekkelijk iets. Neen?

Anderzijds zou het kunnen zijn dat het politieke mastermind een tactisch verkeerde en tevens naïeve inschatting heeft gemaakt. Zou hij gedacht hebben dat Alexander De Croo, Bruno Tobback of Wouter Beke die met zijn drietjes deel uitmaken van de federale regering, tegen diezelfde, fel betwiste regering zouden inbeuken? Dat is hetzelfde als de tak afzagen waarop ze zitten. Een tak die nota bene al vele scheuren in het hout vertoont. Zou hij gedacht hebben dat hij geruggensteund door een overwinning in Antwerpen en alle andere provincies makke lammetjes voor zich ging krijgen? Integendeel, door de overwinning van N-VA zijn de anderen, sommigen al meer dan anderen, gewonde dieren. En men weet wat men zegt van gewonde dieren...

Hoe dan ook, door luid te roepen in een tv-studio boek je geen resultaten. Ik mag hopen dat Bart De Wever dat ook beseft (heeft) en in eerste instantie gesprekken met Vlaamse en Waalse partijvoorzitters heeft gehad. Mocht dat gebeurd zijn, kan de vertoning van De Wever (die ik overigens wel kan begrijpen en in dat geval ook niet afkeur) een schreeuw in het ijle zijn waarvan hij enkel kan hopen dat die door de Vlaamse N-VA-, en potentiële N-VA-kiezer begrepen wordt… So far, so good?